Uh.. Hey... (Erik Leifson)

Erik liep over het strand. Zijn schoenen en kousen had hij binnen gelaten en nu voelde hij hoe het water zijn blote voeten bereikte. Het water voelde heerlijk. Het was koud, maar dat deerde hem niet. Hij liep verder langs het water in het zand dat nu aan zijn voeten plakte tot hij iets hoorde. Hij hield halt en spitste zijn oren. Pijn, een gevoel van pijn. Dat gevoel overstemde al de andere geluiden zodat hij niet kon horen wie het was. Rap liep hij richting het geluid. Naar het bos. Hij sneed zijn voeten aan de stenen en takken op de grond en liet een aantal bloeddruppels achter, maar merkte er zelf niets van, voor hem was het niet mogelijk pijn te voelen. Hij zag hij iemand tegen een boom aanleunde. Sarah? zei hij voorzichtig. Gelukkig dat hij zijn magie altijd half aan liet staan.

Na een paar seconden kwam het antwoord. 'Jup,' Een accent dat hij niet kon plaatsen kon hij duidelijk horen. Langzaam draaide de vrouw haar hoofd en zag Erik hoe ze haar ogen tot spleetjes kneep. Opeens stond ze op en draaide zich naar het bos toe. 'Welke idioot komt er nou in godsnaam op blote voeten in het bos?' Even keek Erik naar zijn voeten waarvan hij nu pas zag dat ze bloeden. Hij vloekte, per ongeluk hardop. Misschien was het niet al te slim geweest om zomaar door het bos te rennen. Erik hoorde hoe Sarahs hart wat rustiger begon te kloppen. Ze draaide zich weer om. ’Wel ik zou zeggen dat deze idioot dat doet. hij nam even adem. ’Wel, het was niet echt de bedoeling om naar het bos te komen. Tot ik jou hoorde. Gaat het wel. zei hij terwijl hij haar strak aankeek.

'Nou, wat denk je zelf?' Zei Sarah iets geamuseerd. Ja misschien was het wel een domme vraag geweest. Dat had hij nu wel door.

De vrouw grijnsde naar hem, het was een soort kruising tussen kalm en moe in. 'Stand back, dit is niet voor mietjes.' Zei ze met een knipoog en een witte staart verdween tussen de bladeren. ’Als het niet voor mietjes is moet ik wel meekomen.’ Toen rook ook hij de scherpe geur van das en liep Erik achter haar aan. Soms vond hij het wel irritant dat hij geuren minder snel kon onderscheiden dan geluiden ofzo. Maar zijn bovenmenselijke reuk had hij dan ook later ontdekt dan zijn andere zintuigen. Opeens hield hij stil en zag hij de das. Een groot, lomp, zwart en wit gevlekt dier. Zodra hij dit zag zocht hij naar de witte vacht van Sarah.