Bring the light of the sun with you, please.

"Ja, wel er zijn natuurlijk ook lessen die buiten plaatsvinden. Maar zoveel les heb je ook weer niet dus je kan altijd naar hier komen." Erik glimlachte naar haar. Storm zuchtte. "Soms vraag ik me toch af waarom ik die brand 13 jaar geleden heb overleefd. Uiteindelijk maakt het toch niets uit, mijn leven is toch slecht." zei het meisje uit het niets. De vage herinnering kwam terug. Ze herinnerde er nog amper iets van, alleen het vage beeld van vlammen. Ze herinnerde zich zelfs haar ouders niet meer, wat ze wel vaak hoorde, is dat ze erg op haar moeder lijkt.

Het meisje zuchtte. "Soms vraag ik me toch af waarom ik die brand 13 jaar geleden heb overleefd. Uiteindelijk maakt het toch niets uit, mijn leven is toch slecht." zei ze uit het niets. Hij keek haar even geschokt aan maar wist dat gevoel rap weg te werken zodat ze het niet meer zou kunnen opmerken. Een brand, daar wist hij niets van. 'Het maakt wel uit. Uiteindelijk word het beter. Zelfs al is dat soms maar voor kort. Niemand verdient het om te sterven. 'Ik wou ook dood toen ik daar was, maar ik ben hier nodig. Als ik dood was geweest dan was dit allemaal nooit gebeurd' dacht hij ij zichzelf.

"Het maakt wel uit. Uiteindelijk wordt het beter. Zelfs al is dat soms maar voor kort. Niemand verdient het om te sterven." zei Erik. Storm werd geïrriteerd door Erik, de manier waarop hij antwoordde, alsof alles weer goed ging gaan en ze zou leven in een mooie wereld vol regenbogen en al haar wensen die zouden uitkomen. "Hoe zou jij dat weten?! Je weet niet wat ik al allemaal heb meegemaakt!" riep Storm kwaad. Haar hoektanden waren scherper geworden, haar nagels waren klauwen geworden en je zag dat haar ogen vuur spoten. "Je antwoord alsof alles weer goed gaat komen, maar hoe weet jij dat zo zeker!" spuugde ze. "Ik weet hoe het is om te overleven op straat, je moet elke dag voor je eten vechten! En dat is helemaal geen pretje!"

"Hoe zou jij dat weten?! Je weet niet wat ik al allemaal heb meegemaakt!" Riep ze kwaad. ’Neen, dat weet ik inderdaad niet.’ zei hij geïrriteerd terug. Haar ogen spoten vuur. "Je antwoord alsof alles weer goed gaat komen, maar hoe weet jij dat zo zeker!" spuugde ze. "Ik weet hoe het is om te overleven op straat, je moet elke dag voor je eten vechten! En dat is helemaal geen pretje!" ’Ik kan geloven dat dat geen pretje is, maar jij bent niet de enige die verschrikkelijke dingen meemaakt.’ riep hij kwaad. Meegesleept door zijn eigen woede stond hij recht en keek haar in de ogen. ’Elke dag belanden er mensen zoals wij in labo’s of worden ze opgejaagd door anderen. Denk maar niet dat jij de enige met een slecht leven bent.’ Hij haalde even adem. En stroopte zijn mauwen op waardoor de littekens op zijn armen zichtbaar werden. ’Denk je dat deze er vanzelf gekomen zijn.’ Riep hij wijzend naar de littekens op zijn armen. Opeens ging hij terug op het zand zitten. Al liet hij zich meer vallen. Opeens overviel hem een gevoel van kalmte. Alles was eruit. Na zoveel jaren was wat toen gebeurd was nog steeds een probleem. Waarom was hij opeens zo kwaad geworden?

"Neen, dat ik inderdaad niet." antwoordde Erik geïrriteerd. "Je antwoord alsof alles weer goed gaat komen, maar hoe weet jij dat zo zeker!" spuugde Storm. "Ik weet hoe het is om te overleven op straat, je moet elke dag voor je eten vechten! En dat is echt geen pretje!" "Ik kan geloven dat dat geen pretje is, maar jij bent niet de enige die verschrikkelijke dingen meemaakt!" riep Erik kwaad. Hij stond recht en keek Storm in de ogen. Storm keek nog steeds kwaad naar hem. Er was veel spanning tussen de twee. "Elke dag belanden er mensen zoals wij in labo's of worden ze opgejaagd door anderen. Denk maar niet dat jij de enige met een slecht leven bent." Erik haalde even adem en stroopte daarna zijn mouwen op. "Denk je dat deze er vanzelf gekomen zijn?" riep Erik wijzend naar de littekens op zijn armen. "Do I look like I fucking care?! Look, I don't give a damn about what happened to you! Do you wanna switch lives with me 'cause I would be fucking fine with it?! Maybe it looks like what I've been through is better, but believe me it's not! riep Storm kwaad, ze was zo kwaad dat ze niet eens de moeite meer deed om Nederlands te praten. Het kostte haar teveel moeite en tijd om het te vertalen naar het Nederlands. Erik ging in het zand zitten al leek het meer op vallen. Storm ging van frustratie ijsberen. Ze ademde luid en ze balde beide haar handen tot vuisten. "Fuck it all" riep ze uiteindelijk van frustratie.

"Do I look like I fucking care?! Look, I don't give a damn about what happened to you! Do you wanna switch lives with me 'cause I would be fucking fine with it?! Maybe it looks like what I've been through is better, but believe me it's not! riep het meisje kwaad in het Engels. Zodra hij in het zand terechtkwam begon zij te ijsberen. "Fuck it all" riep ze uiteindelijk van frustratie. Hij keek naar boven, naar haar. ’Sorry dat ik boos werd.’ zei hij rustig, zijn stem gebroken. Als hij teveel riep ging zijn stem makkelijk kapot. Met moeite om verstaanbaar te blijven vervolgde hij het gesprek. ’Ik heb zelf vier jaar in zo’n lab opgesloten gezeten. Dat is zeker geen pretje.’ Zei hij. Hij had expres dezelfde woorden als zij gebruikt. Alleen kwamen ze er veel minder krachtig en erg vermoeid uit. Zijn probleem met zijn stem was één van de redenen waarom hij niet boos wou worden. Hij hield er niet van als anderen hem op zijn zwakst zagen. Hoe gebroken hij uit alle gebeurtennissen was gekomen. Een open wonde die niet wou genezen. Maar deze wond kon hij veel te goed voelen. Hij bleef een tijdje met zijn handen tegen de zijkant van zijn hoofd zitten. Met zijn elle bogen op zijn knieën steunend.

Erik keek naar haar maar Storm was te druk bezig met haar frustratie te uiten dat ze het niet opmerkte. "Sorry dat ik boos werd." zei Erik, zijn stem klonk gebroken. "Ik heb zelf 4 jaar in zo'n lab opgesloten gezeten. Dat is zeker geen pretje." vervolgde hij. Het meisje was al ietsje rustiger geworden. Storm keek vanuit haar ooghoek naar Erik en zag hem zitten met zijn handen tegen zijn hoofd en met zijn ellebogen op zijn knieën. "I'm sorry." zei Storm op een zachte maar hoorbare toon. Ze was ondertussen weer gekalmeerd. Ze zuchtte. Op welke manier dan ook, ze kwetste steeds mensen zonder dat ze het wou. Storm ging zitten en keek naar de golven.

"I'm sorry." Zei ze zacht al kon hij het duidelijk horen. Het meisje was nu gekalmeerd en zuchtte. Ze ging zitten en keek naar de golven. Erik bleef een aantal minuten naar het zand staren. ’Jij hoeft geen sorry te zeggen.’ zei hij na een tijdje en hij keek haar richting uit. 'Jij kan er niets aan doen. Niemand kan ergens iets aan doen.' Want uiteindelijk iemand gevormd door zijn omgeving en de omgeving word door andere mensen vormgegeven en zo gaat het alsmaar door.

Er heerste stilte voor een paar minuten. "Jij hoeft geen sorry te zeggen." zei Erik na een tijdje en keek haar richting uit. "Jij kan er niets aan doen. Niemand kan ergens iets aan doen." vervolgde hij. "How do you know that?" zei Storm. Toen realiseerde ze zich weer dat ze hier Nederlands moest spreken. "Als mensen je verraden, kunnen ze er wel iets aan doen." vervolgde ze op een bittere, gefrustreerde toon. Er kwamen slechte herinneringen terug. "Y-... You're a monster! Get away from me!" Dat waren de woorden van iemand die ze voor de volle 100% vertrouwde. Toen ze uiteindelijk het vertelde van haar magie, werd ze verraden door haar beste vriendin. Ze had het aan het hele dorp verteld dus was Storm die nacht weggelopen om de confrontatie te vermijden met de andere mensen uit het dorp. Ze balde haar vuist.

"How do you know that?" zei ze waarna ze verder ging in het nederlands. "Als mensen je verraden, kunnen ze er wel iets aan doen." Zei het meisje op een bittere, gefrustreerde toon. Dus iemand had haar verraden. ’Soms zijn mensen verast als je hen een geheim verteld en kunnen ze anders reageren dan ze zelf willen. Ze zijn verdrietig dat je ze het niet eerder vertelt hebt en geschokt van wat ze net gehoord hebben. Het beste is om hen wat tijd te geven. Misschien ben je te vroeg weggegaan?’ Hij hoopte dat ze kon begrijpen wat hij bedoelde.

Storm werd uit haar gedachten gehaald toen Erik plots iets zei. "Soms zijn mensen verrast als je hen een geheim verteld en kunnen ze anders reageren dan ze zelf willen. Ze zijn verdrietig dat je ze het niet eerder verteld hebt en geschokt van wat ze net gehoord hebben. Het beste is om hen wat tijd te geven. Misschien ben je te vroeg weggegaan?" vroeg hij. "Te vroeg weggegaan? Ik denk het niet, ze kenden daar geen magie. Ik was een soort freak daar, daarom zei ik het nooit eerder. Ik was al een buitenbeentje en als ze weten dat je magie gebruikt, wordt je nog erger buitengesloten. Ik had het nooit moeten vertellen." Ze stopte even met praten, want het werd haar even teveel. "Ik denk niet dat ze verdrietig was, ik denk niet dat iemand verdrietig als ze je beginnen uit te schelden voor een monster." vervolgde ze even later op een duistere toon.

"Te vroeg weggegaan? Ik denk het niet, ze kenden daar geen magie. Ik was een soort freak daar, daarom zei ik het nooit eerder. Ik was al een buitenbeentje en als ze weten dat je magie gebruikt, wordt je nog erger buitengesloten. Ik had het nooit moeten vertellen." Ze stopte even met praten. "Ik denk niet dat ze verdrietig was, ik denk niet dat iemand verdrietig als ze je beginnen uit te schelden voor een monster." ’Misschien kreeg de persoon waar je over praat spijt over wat ze zei, maar kon ze je het je niet meer vertellen. Zelf de mensen die van je houden kunnen zo reageren al hebben ze er later nog zo veel spijt van.

"Misschien kreeg de persoon waar je over praat spijt over wat ze zei, maar kon ze je het je niet meer vertellen. Zelf de mensen die van je houden kunnen zo reageren al hebben ze er later nog zo veel spijt van." zei Erik. "Hmmpf, ze had me kunnen zoeken, ik was toch nog niet weg de 1ste dag. Ik zat gewoon in het bos nog voor een hele dag, en ze wist dat als ik er niet was ik meestal in het bos zat." zei Storm op een kwade toon. Ze voelde dat haar nagels scherper waren. Ze zag ook dat ze onbewust haar ene hand open had geklauwd. Haar hand was nog steeds aan het bloeden.

"Hmmpf, ze had me kunnen zoeken, ik was toch nog niet weg de 1ste dag. Ik zat gewoon in het bos nog voor een hele dag, en ze wist dat als ik er niet was ik meestal in het bos zat." zei het meisje kwaad. Erik keek haar richting uit en zag vanuit zijn ooghoeken dat haar hand bloede. Hij wees naar haar hand 'Die kun je beter laten verbinden. zei hij. Erik keek naar haar hand. Hij had zich altijd al afgevraagd hoe het was om echt lichamelijk pijn te lijden. Zelf voelde hij niets als iemand hem met een mes ofzo sneed. Soms was het een voordeel om zoiets niet te kunnen voelen, maar het was ook gevaarlijk.

Erik wees naar haar hand. "Die kun je beter laten verbinden." zei hij. Hij keek naar haar hand. "Het is niks, ik heb al ergere verwondingen gehad. Binnen een paar minuten zal het wel stoppen met bloeden." zei ze. Ze had niet direct iets bij om het bloed weg te krijgen van haar hand. "Whatever." dacht ze. "Het kan wel een litteken worden, maar dat is niet ze erg." zei Storm na een tijdje.

"Het is niks, ik heb al ergere verwondingen gehad. Binnen een paar minuten zal het wel stoppen met bloeden." Hij keek haar even vragend aan. ’Hopelijk waren die niet al te ernstig?’ Zelf voelde hij geen wonden dus veel wist hij er niet van. Misschien was dat ook wel de reden dat hij pas naar de ziekenzaal ging als zijn wonden begonnen te stinken of iemand hem erop wees. "Het kan wel een litteken worden, maar dat is niet ze erg." zei Storm na een tijdje. ’Ja’ zei hij redelijk afwezig. Waarom zou ze het niet erg vinden dat het een litteken zou worden. Hij zou de zijne het liefste ver achter zich laten, maar dat kon niet.

Erik keek haar even vragend aan. "Hopelijk waren die niet al te ernstig?" vroeg hij. Storm haalde haar schouders op. "Ze vielen wel mee." zei ze. Ze was ondertussen al gewend aan de wonden die ze kreeg door gevechten. "Het kan wel een litteken worden, maar dat is niet zo erg." zei het meisje na een tijdje. "Ja." antwoordde Erik afwezig. Storm keek even in zijn richting, hij leek in gedachten verzonken. Ze keek naar haar vage littekens op haar armen. De littekens waren van gevechten, de meest recente was van ongeveer 2 maanden geleden. De andere kon je bijna niet meer zien.

"Ze vielen wel mee." Antwoorde Storm. "Het kan wel een litteken worden, maar dat is niet zo erg." Herhaalde het meisje na een tijdje zichzelf. Hij zag uit zijn ooghoeken hoe Storm zijn richting uit keek. Waarna ze naar haar armen, waar hij vage littekens kon ontdekken, keek. Erik keek naar zijn eigen handen. Ze zaten vol met littekens en overblijfselen van oude wonden. Hij keek er een hele tijd naar. Hij had ze al lang en kon de tijd waarin ze ontstonden maar niet achter zich laten. ’Waarom vind je het niet erg dat het een litteken kan worden.’ vroeg hij aan haar.

"Waarom vind je het niet erg dat het een litteken ka worden?" vroeg Erik aan haar. Storm haalde haar schouders op. "Ik heb er toch al zoveel, 1 meer of minder gaat het verschil niet maken." antwoordde ze. Ze keek naar steeds naar haar armen. De littekens waren allemaal door gevechten veroorzaakt.

"Ik heb er toch al zoveel, 1 meer of minder gaat het verschil niet maken." Geen verschil. Dacht ze dat echt. Hij trok er zich ook niet zo veel meer van aan, maar toch. Ze keek naar haar armen. ’Oké dan.’ zei hij rustig. ’Ik denk dat ik maar beter weer kan gaan. hij haalde even adem. ’Ik heb nog werk te doen.’ en wat slaap in te halen. Zei hij tegen zichzelf. Hij stond op. ’Leuk om je beter te leren kennen Storm.’ We zien elkaar wel weer.’[/b] Hij bleef nog even voor het meisje staan. Wachtend tot ze iets terug zou zeggen.

"Oké dan." antwoordde Erik rustig. "Ik denk dat ik maar beter weer kan gaan..., ik heb nog werk te doen." zei hij half tegen zichzelf. Hij stond op. "Leuk om je beter te leren kennen Storm. We zien elkaar wel weer." zei hij. Hij bleef even recht voor haar staan. Storm keek naar hem. "Ja." zei ze op een deels afwezige toon. Het meisje keek voor zich uit naar de golven.