A day in the park [Storm]

Eriks gedachten dwaalden van zijn boek af terwijl hij naar de andere parkbezoekers luisterde. Voor een dag in maart was het weer prachtig. Hij richtte zich weer op de kleine lettertjes en prenten in zijn boek. Hij had het boek meegenomen van de school. Net zoals de andere leerkrachten en leerlingen had hij in het weekend vrij. Niet dat hij veel gebruikte maakte van dat vrije moment. Hij wou elke seconde van zijn tijd in de school steken. Maar nu had hij dus vrij en hij moest dringend stoppen met aan zijn werk te denken. Als hij daar ooit al mee zou kunnen stoppen. Hij liet het boek uit zijn handen glijden en raapte het snel weer op. Na te checken of het niet beschadigd was keek hij even het park rond en zag Storm een tiental meter rechts van hem staan. Hij wist niet of ze hem gezien had, maar ze kwam alleszins wel zijn richting uit.

Storm zat op een dikke tak van een eikenboom waardoor ze zicht had over heel het park terwijl ze zelf goed verborgen zat. Ze zag Erik op een paar meter van haar een boek lezen. Ze zat een paar minuten naar Erik te kijken tot ze verveeld begon te worden. Ze sprong uit de boom en zag uit haar ooghoek dat Erik zijn boek liet vallen. Storm lachte zachtjes. Ze stopte met lachen toen ze zag dat de man naar haar keek. Ze liep rustig naar Erik. "Ga je altijd zo om met boeken?" vroeg ze terwijl ze haar lach probeerde in te houden.

Zodra hij zijn ogen op het meisje richtte stopte Storm met lachen en liep rustig naar hem toe. "Ga je altijd zo om met boeken?" Erik keek haar even met lachende ogen aan. ’Meestal niet, maar deze heeft een eigen wil’ Het meisje probeerde al even om haar lach in te houden en hij wou is zien hoelang ze dat vol zou houden. ’Hij sprong op de grond’ hij deed even of hij nadacht. ’Misschien wil hij naar iemand die zijn kennis meer nodig heeft.’ hij glimlachte nog steeds, maar er lag ook een betekenisvolle blik in zijn ogen. Is zien of ze die zou opmerken.

Erik keek haar even met lachende ogen aan. "Meestal niet, maar deze heeft een eigen wil." antwoordde hij. "Hij sprong op de grond... misschien wil hij naar iemand die zijn kennis meer nodig heeft." zei Erik terwijl hij glimlachte. Storm keek hem half beledigd en half vragend aan. Het meisje nam het boek uit Eriks handen en keek even waarover het ging, het leek haar niet interessant dus gaf ze het terug aan hem. Uiteindelijk ging Storm op het bankje achter haar gaan zitten.

Het meisje keek hem deels beledigt deels vragend aan. Erik lachte nog eens zacht toen ze het boek uit zijn handen nam en erin keek. Het zag eruit alsof ze het niet interessant vond want ze gaf het al rap terug. Erik pakte het boek van haar aan waarna hij naast haar op het bankje achter hen ging zitten. ’Niet geïnteresseerd in DNA en evolutie?’ blijkbaar niet echt aangezien dat ze het boek zo snel teruggegeven had. Hij bladerde wat door het boek zonder er echt naar te kijken. Wachtend of Storm nog iets te zeggen had. De eerste les die hij aan haar gegeven had was ze zo’n beetje het lokaal uitgestormd. Oké, dat was misschien een beetje ironisch. Storm, gestormd.

"Niet geïnteresseerd in DNA en evolutie?" vroeg Erik toen ze hem het boek teruggaf. Erik bladerde even door het boek en ging naast haar zitten. "Nee, ik ben niet echt geïnteresseerd in dat." antwoordde Storm. Ze keek even naar de man en zag dat hij aan het nadenken was. Ze voelde zich niet echt op haar gemak omdat Erik naast haar zat. De twee zaten zo voor een paar minuten zonder iets tegen elkaar te zeggen.

"Nee, ik ben niet echt geïnteresseerd in dat." Antwoorde het meisje. Hij zag vanuit zijn ooghoeken hij ze hem even aankeek. Ze leek niet echt op haar gemak om naast hem te zitten en bleef dan ook een paar minuten zwijgen. ’En nog vrienden gemaakt?’ verbrak hij de stilte. Hij had gemerkt dat ze goed overeen kwam met Layra en had gehoopt dat ze nog anderen zou ontmoeten die ze aardig vond. Zelf had hij met niemand gesproken toen hij zelf op de school zat en hij wenste niemand toe wat hij meegemaakt had. Alleen zijn kon leuk zijn, maar niet als je altijd alleen was.

"En nog vrienden gemaakt?" vroeg Erik na een paar minuten stilte. Storm haalde haar schouders op. "Niet echt." antwoordde het meisje. "Waarom vraag je dat?" vroeg Storm. Wat zou het hem eigenlijk kunnen schelen of ze vrienden maakte of niet? Terwijl ze wachtte op antwoord keek ze naar een ekster die in zijn nest in een eikenboom zat.

OCC: sorry niet veel inspiratie

"Niet echt." Antwoorde ze schouderophalend. "Waarom vraag je dat?" Vroeg ze hem. Erik volgde haar blik naar een ekster in een eikenboom. ’Omdat ik het schoolhoofd ben. Het is de bedoeling dat ik weet hoe het met mijn leerlingen is.’ antwoorde hij haar. Zijn blik viel op een aantal kinderen die aan het vissen waren. Het water was helder blauw en vaak kon je de schaduwen van de vissen in het meer zien. Het was verboden om de vissen te doden en zodra één van de kinderen beet had maakte een man de vis van zijn haak los en gooide hij deze terug. Waarschijnlijk was het zijn vader. Er waren nog een aantal mensen die vandaag blijkbaar wouden vissen. Het was dan ook mooi weer om te vissen. Erik keek terug naar Storm. ’Je krijgt een kamergenoot.’ zei hij haar terloops.

- Ik heb maar gedaan dat dit topic zich afspeelt voor ze haar kamergenoot krijgt.

"Omdat ik het schoolhoofd ben. Het is de bedoeling dat ik weet hoe het met mijn leerlingen is." antwoordde Erik op haar vraag. Hij keek naar een paar kinderen die aan het vissen waren. "Je krijgt een kamergenoot." zei hij plots. "Wat?! Waarom?! Ik wil geen kamergenoot!" zei Storm luider dan bedoeld. Ze zuchtte gefrustreerd. "Is het teveel gevraagd om een kamer voor mij alleen te hebben?" dacht ze.

"Wat?! Waarom?! Ik wil geen kamergenoot!" Hij keek haar aan. Misschien kon ze nog luider schreeuwen? Het meisje naast hem zuchtte gefrustreerd duidelijk niet blij met het nieuws. Erik lachte in gedachten. Haar kamergenoot zou het waarschijnlijk nog harder hebben dan Storm zelf. Niet dat hij het waagde om dat hardop te zeggen. Dat was zelfs voor hem te uitdagend. ’Wees blij dat je er geen drie gekregen hebt. Er zijn veel leerlingen die met vier op een kamer liggen.’ zei hij hopend het meisje even stil te krijgen. ’En misschien is het juist leuk om een kamergenoot te hebben.’ Opperde hij. Niet dat hij dacht dat Storm ermee akkoord zou gaan.

Erik keek haar aan. "Wees blij dat je er geen drie gekregen hebt. Er zijn veel leerlingen die met vier op een kamer liggen." zei hij. "Doe me dat niet aan!" dacht Storm. "En misschien is het juist leuk om een kamergenoot te hebben." vervolgde de man. "Yeah, right..." antwoordde Storm op een niet al te enthousiaste toon. "Hopelijk is het niet een overenthousiaste kamergenoot." dacht ze hoopvol. En anders zou ze er wel voor zorgen dat haar kamergenoot minder enthousiast zou worden.

"Yeah, right..." Kreeg hij als antwoord te horen. Zuchtend schudde hij zijn hoofd licht. Hij richtte zijn blik op de grond waarna hij naar het boek op zijn schoot keek. Hij keek op en richtte zijn lichtblauwe ogen op Storm. ’Als jij maar zorgt dat niemand zich bedreigd voelt’ Hij gebruikte geen handgebaren. De dreigende toon in zijn stem gaf zijn woorden genoeg kracht bij. ’Zodra ik ook maar geruchten hoor zal je niet weten wat je overkomt’ Hij hoorde leerlingen niet te bedreigen, maar zoals zij zich tijdens zijn lessen gedroeg was genoeg om hem over de streep te trekken. Hij gedroeg zich zo vaak als het kon vriendelijk, maar hij wist dat Storm niet naar vriendelijke woorden zou luisteren en hoopte dat dit wel werkte. En als ze zijn tip niet zou opvolgen zou ze wel genoeg straf krijgen om een keer na te denken.

Erik zuchtte en schudde licht zijn hoofd. Na een tijdje richtte Erik zijn ogen op haar. Storm keek hem aan maar je zag aan haar houding dat ze eigenlijk niet wou luisteren. "Als jij maar zorgt dat niemand zich bedreigd voelt. Zodra ik ook maar geruchten hoor zal je niet weten wat je overkomt." zei hij op een dreigende toon. Storm haalde haar schouders op. "Whatever,... ik ga heus niet iemand vermoorden als je dat denkt." antwoordde ze. Ze was niet echt onder de indruk van Eriks dreigement.

Het meisje haalde duidelijk niet onder de indruk haat schouders op. "Whatever,... ik ga heus niet iemand vermoorden als je dat denkt." Erik keek haar aan. Volgens hem was ze wel instaat om moord te plegen. Zo goed als iedereen op deze school was in staat om moord te plegen. ’Precies of ik dat geloof’ Hij lachte al stonden zijn ogen nog steeds dreigend. Erik zweeg even. Na een tijdje begonnen zijn lichtblauwe ogen van kleur te veranderen. Het blauw begon donkerder te worden en veranderde in zwart al bleven er op sommige plaatsen lichtte stukjes over die witte stippen vormden. De man keek om zich heen. Hij vond het leuk om zijn zicht te veranderen. Waarom nu? Hij wou wel is weten of Storm in zwart-wit even koppig zou zijn. Hij lachte kort.

Erik keek haar aan. "Precies of ik dat geloof." zei hij al lachend maar Storm merkte de dreiging in zijn ogen op. De man zweeg even. Storm zag dat zijn ogen van kleur veranderden maar ging er niet op in. Erik lachte kort. "Wat is er zo grappig?" vroeg Storm op een neutrale toon.

occ: sorry weining inspiratie

"Wat is er zo grappig?" Vroeg het meisje hem op een neutrale toon. ’Niets eigenlijk. Ik vind zwart-wit gewoon leuk’ zei hij met een kleine glimlach. En ja, in zwart-wit zag het meisje er nog altijd even koppig uit. Niet dat hij verwacht had dat door de kleur te veranderen haar persoonlijkheid ook zou veranderen. Al zou het wel leuk zijn als ze iets beter kon luisteren. Met zijn zwart-witte ogen nam hij zijn omgeving in zich op. Het was verbijsterend hoe de wereld zo kon veranderen door alleen de kleuren te veranderen. Een verbijstering die niet veel mensen konden voelen.

- Zo lang je maar onthoudt dat er in de regels staat dat je minstens 100 woorden moet posten.

"Niets eigenlijk. Ik vind zwart-wit gewoon leuk." antwoordde Erik met een kleine glimlach. Hij keek even rond. Storm stond recht en ging tegen de dichtste boom staan. Ze voelde zich niet echt op haar gemak als Erik naast haar zat. Storm had niet veel zin om te praten.