Don't know what to do [Storm]

Erik zuchtte: leerlingen waren veel te vermoeiend: een jongen die graag dingen in de fik stak, een meisje dat graag uit lessen wegliep, een jongen die het grappig vond om een emmer water boven zijn hoofd te kieperen en dan nog een meisje dat zo’n beetje tegen alles wat hij zei inging. Hij hoorde hoe een aantal kinderen in de bibliotheek zaten. Gelukkig waren er dan toch nog een aantal mensen op het eiland die rustig waren. Terwijl hij het bos door liep weerde hij de stemmen van iedereen op het eiland af en concentreerde hij zich op de geluiden die zich in het bos afspeelden. Zo merkte hij ook dat Storm een eindje verder liep. Hij bleef even staan en zuchtte. Misschien zou hij deze keer iets uit haar krijgen. Hij had haar al een aantal keer bijna zover gehad, maar ze trok zich altijd terug. Hij bleef staan terwijl hij hoorde hoe het meisje steeds dichter naar hem toe liep. Zou hij weggaan voor ze hem opmerkte of zou hij blijven staan totdat ze gewaar werd dat ze weer op hem gelopen was?

Storm liep rond in het bos, ze werd altijd kalm als ze in het bos was. Het herinnerde haar aan de man. Ze liep zo nog even verder. Omdat haar blik naar de grond was gericht, had ze pas door dat er iemand was toen ze op een paar meter van hem stond. Storm keek naar de persoon die voor haar stond. Erik, het schoolhoofd. "Well, this is f*cking great." dacht ze. Hij probeerde haar te overtuigen dat het hier op school "leuk" was, maar dat lukte niet. Erik probeerde ook om haar wat opener te krijgen, wat tot nu toe niet echt goed was gelukt. Ze zuchtte zacht en knikte naar hem als begroeting.

Een zucht maakte duidelijk dat ze hem opgemerkt had. Hij richtte zijn blik op het meisje en zag hoe ze als teken van begroeting naar hem knikte. ’Hallo,’ Beantwoorde hij de begroeting. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Een hartelijkere begroeting had hij van haar niet verwacht. ’Door te zuchten verdwijn ik niet, hoe hard je het ook probeert’ Zijn glimlach werd groter. Zijn blik op een aantal bomen wat verderop gericht leunde hij met zijn rug tegen de boom achter hem. Misschien zou ze wel is normaal reageren. Al was hoe ze hiervoor altijd gereageerd had wel normaal voor haar realiseerde hij zich. Inwendig haalde hij zijn schouders op. Hij kon maar hopen.

"Hallo," zei Erik. "Door te zuchten, verdwijn ik niet, hoe hard je het ook probeert." vervolgde hij, terwijl zijn glimlach vergrootte. "Dat had ik ook niet verwacht." antwoordde ze op een licht brutale toon. Storm ging tegen een boom zitten. Ze zag uit haar ooghoek dat Erik zijn schouders ophaalde. Storm was niet echt in de stemming om te praten, wat wel vaker gebeurde. Ze keek omhoog naar het stukje lucht dat niet werd bedekt door de kruinen van de bomen. Het meisje deed alsof Erik er niet was. Ze was een expert geworden in doen alsof er geen mensen waren. Na een tijdje word je wel een expert, als je constant doet alsof de mensen er niet zijn en je ze niet hoort.

"Dat had ik ook niet verwacht." Brutaal, hé. Waarom moest ze toch altijd brutaal zijn? Hij hoorde hoe ze tegen een boom ging zitten. Ook hoorde hij de stilte die daarop volgde. Even keek hij haar vanuit zijn ooghoeken. Ze zat met haar ogen naar de lucht gericht. Negeren? Really? ’Door me te negeren verdwijn ik ook niet’ Antwoorde hij op de stilte. Hij haalde zijn schouder van de boom en draaide zich een kwart zodat zijn rug nu tegen de boom geleund stond. Als ze niet wou praten maakte het hem niet uit, maar dat ze dat dan op z’n minst zei of wegging. ’Nog andere mensen dan Layra gevonden?’ Hij wist dat de twee zo’n beetje vriendinnen waren, niet dacht hij echt wist hoe hecht ze waren afzo.

"Door me te negeren, verdwijn ik ook niet." zei Erik. "Goddamn it, just go." dacht Storm, ze wou gewoon even alleen zijn. "Nog andere mensen dan Layra gevonden?" vroeg hij. Storm richtte haar blik op Erik om duidelijk te maken dat ze naar hem luisterde. Ookal had ze niet echt zin om te luisteren. "Niet echt." antwoordde ze. Haar kamergenoot kon je niet echt haar vriendin noemen. Ze had niet een hekel aan Cheley maar ze kwam er ook niet supergoed mee overeen. "En waarom vraag je dat eigenlijk?" vroeg Storm even later op brutale toon. Terwijl ze wachtte op antwoord, keek ze uit verveling weer naar de lucht.

Hij hoorde hoe het meisje haar gezicht naar hem toe draaide. "Niet echt." Klonk haar antwoord. "En waarom vraag je dat eigenlijk?" En daar was die brutale toon weer, dacht hij opgelaten. ’Omdat ik met mijn studenten begaan ben’ Zei hij met een glimlach om zijn lippen. Hij draaide zijn gezicht naar haar toe. ’En omdat ik wil weten hoe het met die kamergenoot afgelopen is. Ik heb alleszins niets van een dode vernomen’ Er klonk geamuseerdheid in zijn stem door. Dit omdat hij haar reacties daadwerkelijk amusant vond. Vandaag toch, misschien vond hij haar brutaliteit vandaag niet erg omdat hij in een goede beu was of omdat ze toch niet in de klas zaten.

"Omdat ik met mijn studenten begaan ben." antwoordde hij met een glimlach om zijn lippen. Erik draaide zijn gezicht naar haar toe. "En omdat ik wil weten hoe het met die kamergenoot afgelopen is. Ik heb alleszins niets van een dode vernomen." vervolgde hij op amusante toon. Storm begreep niet echt wat er zo amusant was, maar zei niks. "Ze valt te verdragen." antwoordde het meisje. Haar kamergenoot: Cheley kon ze net verdragen. Als ze iets drukker of hyperder was, dan had het een probleem geweest.

"Ze valt te verdragen." Te verdragen? Oké, het was ten minste iets. Ze was nog niet ten dode opgeschreven. ’Te verdragen, wat doet ze dan verkeerd?’ Hij maakte zijn rug los van de boom en ging op de grond in kleermakerszit zitten om daar met een takje te prutsen. Toen hij haar genoeg tijd had gegeven om te antwoorden stelde hij een nieuwe vraag: ’Heb je eigenlijk hobby’s of zoiets?’ Hij wist niet waarom, maar hij had er nog niet achter gevraagd. Misschien was het wel omdat ze elke keer dat hij haar zag zo bot deed dat hij het gewoon vergat te vragen en in geïrriteerde modus ging.

"Te verdragen, wat doet ze dan verkeerd?" vroeg Erik. Hij ging op de grond in kleermakerszit zitten en prutste met een takje. " 3 woorden: veel te hyper." antwoordde ze. "Heb je eigenlijk hobby's of zoiets?" vroeg hij na een tijdje. Storm haalde haar schouders. "Ik teken soms." antwoordde ze. Zelf zou ze het niet echt een hobby noemen, aangezien ze niet meer zoveel tekende. "Waarom heb je nu plots zoveel interesse in me?" vroeg ze daarna. Storm vond het raar dat Erik nu plots zoveel vragen begon te stellen. Dat was ze niet echt gewoon van hem.

" 3 woorden: veel te hyper." Okay? Is zien of ze hobby’s had. "Ik teken soms." Antwoorde ze. Okay, tekenen dus. Hij wou weer een nieuwe vraag stellen, maar het meisje was hem voor. "Waarom heb je nu plots zoveel interesse in me?" Hij keek haar even aan. ’Opeens? Ik heb interesse in al mijn studenten. Zeker degene die zelf niets willen vertellen’ Opeens? Oké. Hij had toch al vaker met haar gepraat? De interesse was er toch al langer. Hij negeerde haar even waarna hij weer verder ging. ’Dus je tekent. Waarom heb ik je het dan nog niet zien doen?’ Een correcte vraag volgens hem. Als ze tekende, waarom deed ze het dan niet?

"Opeens? Ik heb interesse in al mijn studenten. Zeker degene die zelf niets willen vertellen." antwoordde Erik. Het was even stil. "Dus je tekent. Waarom heb ik je het dan nog niet zien doen?" vroeg hij na een tijdje. Storm haalde haar schouders op. "De laatste tijd teken ik niet meer zoveel en ik hou er niet echt van als mensen meekijken als ik teken. Maar het zijn toch meestal snelle schetsen." antwoordde ze. Sinds ze in de sloppenwijken had gezeten, begon ze minder te tekenen omdat ze er gewoon minder tot geen tijd meer voor had. Ze zuchtte. Storm had niet veel zin om te praten.

Het meisje haalde haar schouders op. "De laatste tijd teken ik niet meer zoveel en ik hou er niet echt van als mensen meekijken als ik teken. Maar het zijn toch meestal snelle schetsen." Ze zuchtte. ’Als je niet wil dat anderen meekijken dan ga je toch ergens alleen zitten’ Hij had haar nog nooit echt met iemand gezien dus zo moeilijk kon het voor haar toch niet zijn om een plaats te vinden waar ze alleen kon zijn. En wat maakte het uit dat het ‘maar’ schetsen waren, als ze het leuk vond moest ze het gewoon doen, wat anderen er ook van dachten.

"Als je niet wil dat anderen meekijken dan ga je toch ergens alleen zitten." antwoordde Erik. "Whatever..." dacht Storm. Ze trok haar benen op tegen haar borstkas. Het meisje probeerde Erik te negeren maar dat ging moeilijk als hij steeds vragen stelde of iets zei. "Niks aan te doen dan." dacht ze half geïrriteerd. Uit verveling keek ze naar het litteken op haar hand, het was goed aan het genezen en je kon het amper nog zien.